Ervaring CTS: Hoe ga ik de komende tijd als eenhandige leven? 2 jaar later

Hoe is het nu, twee jaar na de operatie aan het carpaletunnelsyndroom in mijn rechterhand? Zijn de klachten over, of op zijn minst verbeterd? Nee, die RSI-klachten zijn niet minder geworden. De triggervinger die in dezelfde operatie behandeld is, is wel weg. Dat is in ieder geval een pluspunt.

De operatie in 2022

Ruim twee jaar geleden, op 23 november 2022, ben ik geopereerd aan een carpaletunnelsyndroom en triggervinger aan mijn rechterhand. Daarover heb ik een blog geschreven: Ervaring CTS: Hoe ga ik de komende tijd als eenhandige leven? Dat is al even geleden – tijd om de balans op te maken.

Beelden van toen en nu

 

Nu, 2 jaar na de operatie

 

 

 

 

 

 

7 weken na de operatie

 

 

 

 

 

3 weken na de operatie

 

 

 

 

 

 

 Na 12 dagen, zonder hechtingen

 

 

 

 

 

 

Na 48 uur, zonder drukverband

 

 

 

 

 

 

 Direct na de operatie

 

 

 

 

 

Herstel na de operatie

Het herstel ging veel sneller dan bij de eerste operatie, dertig jaar geleden. Dat kwam omdat ik vanaf het begin moest bewegen, al op de operatietafel, terwijl de dokter aan het opereren was. Wel bewegen, maar niet belasten. Mijn vingers zijn daardoor niet stijf geweest.

Dertig jaar geleden kon ik mijn hand zes weken lang niet gebruiken. Alles was stijf en het kostte maanden om de spieren weer te leren gebruiken. Handtherapie kreeg ik in die tijd niet, ik moest mezelf er maar een beetje mee redden.

Na de laatste operatie zat er wel een pak verband omheen, maar dat was maar ongeveer de helft van de keer daarvoor. En dat mocht er na 2 dagen af. Dat dikke verband zit in de weg, als dat eraf is kun je wat beter bewegen, als je maar voorzichtig bent, want alles is gevoelig.

Handtherapie heeft nut

De handtherapie heeft ook zeker geholpen om sneller mijn hand weer te kunnen gebruiken. En ik had me goed voorbereid, met gesmeerd brood in de diepvries en de eerste weken kant-en-klaar maaltijden.

Stand van nu

De klachten van het carpaletunnelyndroom zijn niet over, eigenlijk niet eens verminderd. Maar het heeft dan ook jarenlang in de knel gezeten en dat was voor de eerste operatie zelfs al heel veel jaren het geval. Mijn klachten werden heel lang niet serieus genomen.

Voor de eerste operatie heb ik bijna een half jaar op de wachtlijst gestaan en al die tijd heb ik doorgewerkt, met nog een tandje erbij om geen achterstand te hebben. Geen dokter heeft mij toen gewaarschuwd dat ik het wat rustiger aan moest doen, integendeel.

Weinig kracht in de vingers en hand

Ooit had ik sterke handen en vingers. Daar is nu weinig van over, de kracht is weg. Draaidoppen van flessen losdraaien, deksels openen en zware deuren openen – dat zijn de problemen die ik nu heb. Alles gaat veel langzamer, maar dat kan ook met leeftijd te maken hebben. Ik ben net AOW’er.

Bij zware dingen tillen is een paar kilo al te zwaar. Maar daar valt mee te leven, daar zijn hulpmiddelen of mensen die je helpen voor. Ik kies voor kleinere verpakkingen en gebruik bijvoorbeeld een klein emmertje sop voor schoonmaken. Wat vaker een nieuw sopje maken is beter dan een zware emmer.

Top 3 hulpmiddelen en tips

Dit is mijn top 3 van hulpmiddelen en tips:

• Tupperware matje. Dit is een soort rubber matje dat stroef is en veel grip geeft, ook als je natte handen hebt.
• JarKey potopener. Ziet eruit als een flesopener, maar hij is niet bedoeld voor het ontkurken van bierflesjes. Je licht de rand van het deksel op een pot er een beetje mee omhoog, zodat er lucht bij komt. Daarna kun je het deksel gemakkelijk open draaien.
• Sneltoetsen. Bij het typen gebruik ik veel sneltoetsen om het muisklikken te beperken. Kopiëren, plakken, selecteren en meer kan ook met toetscombinaties in plaats van met de muis te slepen of te klikken.

Met je klachten leren omgaan

Ik heb dus nog steeds klachten, maar ik trek me er niet zoveel van aan. Ik ga gewoon mijn gang en als ik hevige klachten krijg, dan neem ik een wat langere pauze, of ik ga de volgende dag verder. Soms doe ik wat oefeningen tussendoor.

Bewegingsangst

Last van bewegingsangst heb ik niet en ook nooit gehad. Ik heb heel veel jaren elke dag gezwommen. Wel aangepast, want ik kon mijn armen niet belasten. Hoe ik dat deed lees je in het artikel Turbozwemmen met RSI en zwemvliezen, in ons RSI-Magazine 2014-2, op pagina 18.

Verder deed ik alles op de fiets of lopend, want een auto had ik niet meer. Beweging genoeg.

Luisteren naar je lichaam

Door te luisteren naar de signalen van mijn lichaam blijven de klachten binnen de perken. Dit is voor mij de beste manier om ermee om te gaan. Dat is in de loop van de jaren zo gegroeid, dat gaat niet vanzelf. Met vallen en opstaan leer je het wel.

Dit is niet de enige manier om met je klachten om te gaan. Anderen hebben andere oplossingen gevonden, zoals je kunt lezen op onze pagina Ervaringsverhalen: Wanneer zoek ik ander werk? Wat kan ik nog wel?

Conclusie

Sneller herstel

Een operatie aan het carpaletunnelsyndroom is tegenwoordig heel anders dan dertig jaar geleden. Minder belastend en je bent veel sneller weer op de been met je hand. Met goede beweeginstructies, handtherapie en zorgen dat je van tevoren alles hebt geregeld, kom je de korte periode dat je echt weinig tot niets kunt wel door.

Mijn klachten zijn niet verholpen, maar waarschijnlijk heeft de beknelling veel te lang geduurd. Dertig jaar geleden toen mijn klachten jarenlang niet serieus werden genomen. En nu weer, omdat er geen controle is.

Geen controles

Bij diabetes ga je vier keer per jaar voor controle naar een internist of diabetesverpleegkundige, voor RSI-klachten is er geen specialist. Niemand houdt in de gaten hoe het gaat. Dat ik weer een carpaletunnelsyndroom had, kwam aan het licht doordat ik met een andere klacht werd doorverwezen.

Dat is eigenlijk vreemd, want RSI-klachten kunnen terugkomen. Terugval komt regelmatig voor. Het blijft soms een zwakke plek, waar je toch een beetje rekening mee moet houden.

Ik heb veel aan de RSI-vereniging te danken

Had ik dertig jaar geleden maar geweten wat ik nu weet. De klachten die ik toen had, hadden geen naam. De diagnose kreeg ik pas viereneenhalf jaar na de operaties in 1992 en 1993, nadat ik kennis maakte met de RSI-vereniging.

De RSI-vereniging heeft veel voor mij betekend, omdat mijn klachten eindelijk een naam kregen. Het was geen aanstellerij en het zat niet tussen mijn oren, want het was echt. Niet dat het daardoor veel makkelijker werd, want RSI-klachten waren in Nederland nog niet erg bekend en werden niet erkend.

Daarom ben ik nu actief voor de vereniging, om anderen dezelfde problemen te besparen. En het levert nog heel veel op ook: waardering voor wat je doet en het gevoel dat je – ondanks een beperking – nog iets kunt doen voor de maatschappij. Ik heb geen geraniums, dus ik kan er niet achter zitten.

Live huiskamermiddag

Wil je meer weten, kom dan naar onze live huiskamermiddag op zaterdag 22 maart. De RSI-vereniging bestaat 30 jaar, dus het wordt extra feestelijk. Ik heb me opgegeven en dan kan ik er meer over vertellen. Kom je ook? Op onze pagina Uitnodiging Themamiddag 22 maart 2025 kun je je opgeven.

Tekst: Corinne Travail

Foto’s: privébezit