Verhaal van de maand – mei

Magda Tjong heeft al vanaf 1999 RSI-klachten. Ze heeft geleerd met haar aandoening te leven. Haar klachten ‘omarmd’ zoals ze het zelf zegt. Het was moeilijk om dat doen, maar het schrijven van verhalen en gedichten is voor haar een manier geweest om haar klachten een plekje te geven in haar leven. Elke maand delen we een gedicht of verhaal van Magda Tjong op onze website en onze nieuwsbrief.

100%

Shit happens!

Het zal je maar gebeuren dat je door een zeurende pijn langzamerhand je vingers, je handen en je armen niet meer kunt gebruiken. En dat vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week. Waarom? Omdat je de bovenste ledematen één en al verzuring zijn. Wat betekent dat concreet? Overdag ben je niet meer in staat om gewoon even de deksel van een jampot open te draaien of je huis even te stofzuigen. Gewone dagelijkse dingen zijn volkomen onmogelijk geworden. Maar door die stekende pijn weet je ook ‘s nachts niet meer waar je je beide armen moet laten. Dat betekent slapeloze nachten, wekenlang achter elkaar en geen moment van rust.

In die tijd beheersten schaamte, machteloosheid en woede mijn leven dag en nacht.

Door deze beroepsziekte die RSI (Repetitive Strain Injury) of KANS (Klachten Aan Nek en Schouders) wordt genoemd, werd ik dankzij FNV Bondgenoten door de verzekeringsarts van het UWV voor 100% afgekeurd. De echte oorzaak voor deze aandoening hebben de artsen bij mij nooit kunnen achterhalen.

De keuze om thuis te blijven en voor het gezin te zorgen betekent ook een vorm van emancipatie voor mij als vrouw. Ik weigerde gewoon om nog langer altijd maar 6 ballen in de lucht te houden ten koste van mijn gezondheid. Zoals de meeste vrouwen wel weten, maar mannen nog altijd onvoldoende beseffen hebben de meeste vrouwen nu eenmaal een dubbele taak. Dat begint al vaak wanneer je gaat samenwonen.

Het ergste is echter, dat vrouwen hier nooit voor betaald krijgen. Gelukkig zijn er uitzonderingen zoals mijn echtgenoot (met een fulltime baan), die het huishouden overnam, de baby om 2.00 uur s’ nachts de fles gaf en de vieze luiers wisselde.

Moeder en schoonmoeder staken toen ook hun handen uit de mouwen om hun twee kleinzonen op te vangen, terwijl ik onthand door het leven ging.  Zij waren op sommige momenten twee kapiteins op een schip. Soms was ons appartementje letterlijk te klein voor zulke dominante moeders, die respectievelijk negen en vijf kinderen hebben groot gebracht. Ik was hoe dan ook erg blij met alle hulp, terwijl hulp vragen aan familie, buren en vrienden mij altijd veel moeite heeft gekost.

Na meer dan 25 jaar vechten met en tegen mezelf kwam er uiteindelijk toch een verrassende ontknoping. Het hele proces van omgaan met deze ziekte heeft mij toch wonderbaarlijk veel gebracht. Het gaf mij niet alleen veerkracht, wijsheid en vechtlust, maar vooral ook het leren stellen van grenzen voor mezelf en anderen. Elke keer als ik over mijn eigen grenzen heen ga, word ik afgestraft door de pijn.

Tegenwoordig ben ik min of meer laconiek geworden en heb ik lak aan alles waar ik me mijn halve leven altijd zo druk over heb gemaakt: werken (status), dure vakanties, vrijheid, sporten, meedoen in de maatschappij en vooral om voor vol te worden aangezien. Ik wilde mezelf altijd bewijzen en laten zien dat ik in veel dingen goed was. Het feit dat mijn lichaam mij op een gegeven moment volledig in de steek heeft gelaten, was een harde dreun voor mij. Maar zoveel jaar later weet ik, dat ik mezelf nooit meer hoef te bewijzen. Sterker nog; ik hoef nooit meer aan wie dan ook überhaupt iets te bewijzen.

Zoals ik nu ben, ben ik goed genoeg!

Magda Tjong