Ervaring EMG: Hoe gaat dat onderzoek?

Een elektromyografie (EMG) is een zenuwgeleidingsonderzoek. Het meet de werking van spieren en zenuwen in armen en benen. Wanneer een arts denkt dat je misschien een carpaletunnelsyndroom (CTS) hebt, kan hij of zij dit onderzoek aan je arm(en) laten doen.

Mijn armen zijn al een paar keren onderzocht met een elektromyografie (EMG), om te onderzoeken of ik een carpaletunnelsyndroom (CTS) had. De eerste keer in 1992, aan beide handen. De laatste keer in september 2022, alleen aan de rechterhand.

1992

In 1992 ging het heel anders dan het nu gaat. De tijd heeft niet stil gestaan en de techniek ook niet.

Vlak onder mijn ellenboog en op de pols kreeg ik een elektrode geplakt. De elektroden werden verbonden met het EMG-apparaat. Met schokjes konden ze zien hoe snel prikkels tussen ellenboog en pols werden overgebracht. Hoe langzamer die prikkels doorkwamen, hoe erger het CTS.

Ik vond het een vervelend onderzoek, want toen de assistenten mij ophaalden lagen ze dubbel van het lachen. De vorige patiënt was als aansteller door de mand gevallen, want zij hadden geen afwijkingen gevonden. En dan moet je nog …

Tegenwoordig weten we dat een EMG niet bij iedereen met een CTS een afwijkend beeld geeft. Dan is ander onderzoek nodig. Na het onderzoek vergaten de assistenten ook nog het apparaat uit te zetten. De schokken bleven maar doorgaan en dat voelt niet fijn.

Vooral in mijn rechterhand (ik ben rechtshandig) was de overdracht van prikkels ernstig verstoord. In de linkerhand had ik nog niet zo veel klachten, maar ook daar was het niet goed.

Ik kwam op de wachtlijst voor een CTS-operatie aan beide handen en de wachttijd zou drie maanden zijn. Het werden er vijf, na veel bellen. Tussen beide operaties zat een half jaar en ik lag er beide keren vier dagen voor in het ziekenhuis.

2022

In september 2022 heb ik nog een keer een EMG gehad voor mijn rechterhand. En dat ging heel anders. In 1992 werd de activiteit tussen ellenboog en pols gemeten, nu tussen pols en verschillende vingers en de handpalm.

Nadat de assistente mij had opgehaald moest ik eerst een tijdje met mijn arm in een bak warm water. Heerlijk! In de onderzoekskamer waren daarvoor speciale bakken aangebracht om armen en benen op te warmen. Apart voor links en rechts en voor armen en benen.

Op mijn warme arm kreeg ik elektroden geplakt. Eén vlak voor de pols en vervolgens op afzonderlijke vingers en in de handpalm. Met een los apparaat met twee metalen pennen werden schokjes toegediend op verschillende plekken. De vingers en ook de plek in de handpalm werden zo doorgemeten.

Het UMC Utrecht heeft een filmpje over het EMG-onderzoek. Daarin zie je hoe het gaat. Bij mij is alleen de rechterhand doorgemeten, in het filmpje is dat een veel uitgebreider onderzoek.

Ik kon zelf meekijken op het scherm en zag bij de eerste drie vingers (duim, wijsvinger en middelvinger) een vlakke lijn in de grafiek bij het toedienen van de schokjes. Bij de pink waren er ineens wel grote uitschieters. Ik had daardoor al het vermoeden dat ik weer een carpaletunnelsyndroom zou hebben.

En dat klopte ook. Na een week kreeg ik de officiële uitslag: een zeer ernstig carpaletunnelsyndroom, met het dringende advies om mij daaraan te laten opereren. Dat is inmiddels gebeurd en ik heb daarover geschreven in mijn blog Ervaring CTS: Hoe ga ik de komende tijd als eenhandige leven?

Tegenwoordig lig je voor een CTS-operatie niet meer in het ziekenhuis. Het is nu een soort lopendebandwerk. Je hoeft niet nuchter te zijn, wordt geopereerd en mag daarna direct naar huis. Wel zo fijn, in je eigen huis en eigen bed. Met kat op schoot.

Hoe vervelend is een EMG?

Een EMG is geen prettig onderzoek, de schokjes zijn naar, maar minder sterk dan in 1992. De plaats van de schokjes is nu op wisselende plekken en er zitten pauzes tussen, dat maakt het wat minder erg. Er zijn ergere onderzoeken. Niet iets om wakker van te liggen.

Geschreven door Corinne Travail